Εκπαιδευτικό πρόγραμμα μελισσοκομίας: Εφόδιο για μια ζωή

Γνωρίστε τον Ιωάννη

Ο Ιωάννης Θεοδώρου, 28 ετών, μένει σε ένα δυτικό προάστιο της Λάρισας και έχει δύο κυψέλες με μέλισσες. Είναι ωφελούμενος των εκπαιδευτικών σεμιναρίων μελισσοκομίας που υλοποιήθηκαν από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΓΠΑ) στο πλαίσιο του προγράμματος «Νέα Γεωργία για τη Νέα Γενιά» (ΝΓΝΓ). Έχει δύο μικρότερους αδελφούς και ο πατέρας του εργάζεται στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο παππούς του καλλιεργούσε ελιές στον Πυργετό, ένα χωριό κοντά στον Όλυμπο. Ο Ιωάννης προτιμά να ζήσει έξω από την πόλη όπου θα μπορεί να έχει άμεση επαφή με το φυσικό περιβάλλον. «Δεν μου αρέσει το γκρίζο της πόλης με τις πολυκατοικίες σαν κλουβιά», είπε. «Ο άνθρωπος που είναι πιο κοντά στη φύση είναι περισσότερο άνθρωπος».

Ο Ιωάννης αποφοίτησε από το Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΤΕΙ) Θεσσαλίας το 2015 με πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων. Ήδη από όταν ήταν στο σχολείο, ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για τη μελισσοκομία και το σπιτικό μέλι. Έκανε κάποια έρευνα στο διαδίκτυο, αλλά τελικά αποφάσισε να περιμένει γιατί δεν γνώριζε κανέναν που θα μπορούσε να τον συμβουλεύσει και επιπλέον χρειαζόταν κεφάλαιο για να ξεκινήσει. «Μου φαινόταν βουνό, πολύ δύσκολο», είπε. Έτσι έκανε πρακτική άσκηση σε ένα λογιστικό γραφείο και προσλήφθηκε ως βοηθός λογιστή, για να μπορεί να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Έγινε μέλος στον Μελισσοκομικό Σύλλογο Λάρισας και συμμετείχε σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε στο Εμπορικό Επιμελητήριο τον Απρίλιο του 2018. Εκεί συναντήθηκε με τον κ. Σπύρο, έναν μελισσοκόμο από τον Αμπελώνα, ο οποίος προσφέρθηκε να του διδάξει το επάγγελμα. Ο Ιωάννης επισκεπτόταν τις κυψέλες του μετά τη δουλειά όλα τα Σαββατοκύριακα την άνοιξη και το καλοκαίρι. Έμαθε ότι η άνοιξη ήταν η καλύτερη εποχή για την αγορά μελισσών, ώστε να έχουν αρκετό χρόνο για να χτίσουν τις κυψέλες τους πριν το χειμώνα. Ο κ. Σπύρος του έδωσε δύο από τα δικά του σμήνη μελισσών για να τα βάλει στης κυψέλες που είχε ετοιμάσει και βάψει λευκά με κίτρινο πλαίσιο. Ο Ιωάννης τοποθέτησε τις κυψέλες του δίπλα στις κυψέλες του κ. Σπύρου και έμαθε τι χρειάζονται οι μέλισσες από το άνοιγμα των κυψελών έως το πώς αντιμετωπίζονται ζητήματα όπως η σμηνουργία, όταν δηλ. μια βασίλισσα μαζί με μια ομάδα εργατριών μελισσών εγκαταλείπει την κυψέλη για να ξεκινήσει μια καινούργια αποικία. Με την καθοδήγηση του κ. Σπύρου, ο Ιωάννης πήρε τρία κιλά μέλι ανθέων από τις κυψέλες του το Σεπτέμβριο. «Είχα ξεκινήσει από το μηδέν και μετά από όλο το χρόνο και την προσπάθεια που αφιέρωσα, αισθάνθηκα μεγάλη χαρά και ευτυχία», είπε ο Ιωάννης. «Το μέλι δεν ήταν πολύ, η ποιότητα όμως ήταν πολύ καλή. Μου άρεσε πολύ η γεύση».

Συμμετοχή στο Πρόγραμμα Μελισσοκομίας

Ο Ιωάννης ξόδεψε συνολικά 300 ευρώ για τις δύο πρώτες του κυψέλες. Από τότε της έχει μεταφέρει πιο κοντά στο σπίτι του στη Λάρισα, για να μειώσει τα έξοδά του, αφού δεν ακόμα είναι σε θέση να του αφήσουν κέρδος. Επισκέπτεται τις κυψέλες του μία φορά την εβδομάδα το χειμώνα και κάθε μέρα το καλοκαίρι. Διαβάζει βιβλία για τη μελισσοκομία και παρακολουθεί τις νέες εξελίξεις του τομέα στο διαδίκτυο. Σχεδιάζει να προσθέσει δύο ακόμα κυψέλες στις αρχές Μαΐου, αλλά περιμένει περαιτέρω οδηγίες από το σεμινάριο. «Αγόρασα ένα ζευγάρι κυψέλες και βρίσκονται στην αποθήκη μου έτοιμες», είπε. «Ξεκινάω με αργά βήματα γιατί δεν θέλω να κάνω λάθη--θέλω να σιγουρευτώ ότι έχω όλες τις απαραίτητες γνώσεις».

Ο Ιωάννης πληροφορήθηκε για τα εκπαιδευτικά σεμινάρια μέσω του Μελισσοκομικού Συλλόγου και σκέφτηκε ότι θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία. «Αισθάνομαι πολύ τυχερός», είπε. «Ο καθηγητής Χαριζάνης ξέρει τόσα πολλά για τη μελισσοκομία και έγραψε ακόμα και ένα σχετικό βιβλίο! Μαθαίνω τα πάντα για τον μαγικό κόσμο των μελισσών, όπως το πώς εκπέμπουν ένα χημικό σήμα για να μπουν στην κυψέλη και το πώς να μην τις αγχώνεις τις μέλισσες. Ο συνδυασμός θεωρίας και πρακτικής εκπαίδευσης έχει μεγάλη σημασία». Ο Ιωάννης αγαπάει τα αποφθέγματα και ανέφερε ένα που συχνά αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Αν η μέλισσα εξαφανιστεί από τη Γης, ο άνθρωπος θα είχε μόνο τέσσερα χρόνια να ζήσει».

Όταν αισθανθεί ότι έχει αποκτήσει αρκετή γνώση, ο Ιωάννης θέλει να προσθέσει κι άλλες κυψέλες και στη συνέχεια να πάρει ένα μελισσοκομικό όχημα ώστε να μπορεί να τις μεταφέρει στο προγονικό χωριό του τον Πυργετό. Σε αυτή την περιοχή συναντάμε μερικά από τα σπανιότερα και τα πιο ασυνήθιστα φυτά στον κόσμο. Σκέφτεται να βάλει κάποιες κυψέλες στον ελαιώνα ή ανάμεσα στις αμυγδαλιές και μέσα στα σχέδιά του είναι να πειραματιστεί με την παραγωγή μελιού από πολλές διαφορετικές καλλιέργειες: καστανιά, λεβάντα, τσάι του βουνού, ρίγανη. Στον Πυργετό, η οικογένειά του έχει ένα πέτρινο αρχοντικό χτισμένο το 1927, όπου ο Ιωάννης περνούσε τα καλοκαίρια όταν ήταν παιδί. Η οικογένειά του έχει διατηρήσει τα χαρακτηριστικά της παραδοσιακής ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής του αρχοντικού. Ονειρεύεται να το μετατρέψει σε έναν πολυχώρο αποτελούμενο από ένα κατάστημα όπου θα μπορεί να πουλάει τα μελισσοκομικά προϊόντα του, ένα χώρο για μελισσοκομικές και γεωργικές εκθέσεις, ένα γραφείο, και ένα συνεδριακό κέντρο για εκδηλώσεις. Τελικά, ελπίζει να φτάσει τις 200 κυψέλες.

«Θέλω η μελισσοκομία να γίνει η πλήρης απασχόληση μου», είπε. «Και επίσης να συνεργαστώ με άλλους μελισσοκόμους στο πρόγραμμα. Νομίζω ότι όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο στο μυαλό μας και καθώς το πρόγραμμα προχωράει, ελπίζω ότι θα αναπτύξουμε τις σχέσεις μας». Για να κλείσει τη συνέντευξη, ο Ιωάννης μοιράστηκε ένα από τα αγαπημένα του ρητά του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη: «Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων και επιτυχημένων εγχειρημάτων».